De deur staat hier ALTIJD open!
Ja een blog. Midden in de vakantie! Geniet van jouw vakantie als je weg bent. En ga zo door als je nog op dit moment nog aan het werk bent. Net als ik.
Ik werk als sociaal agoog bij 't Hofhuys in Bergeijk en bij Kerkebogten in Eersel. We zijn druk bezig om de bewegingsvrijheid en keuzevrijheid te vergroten voor onze bewoners. Hoe meer (keuze)vrijheid, hoe beter iemand zijn of haar eigen regie kan behouden. Het behouden van eigen regie wordt steeds belangrijker. Ieder wil keuzes maken en zelf beslissingen nemen. Veel mensen vinden het niet fijn als er een keuze VOOR jou gemaakt wordt. Dit proces zetten we in kleine stapjes. Stapje voor stapje. Want we willen iedereen meenemen: mantelzorgers, bewoners, buren, collega's en familieleden. Dit is een hele klus. En het is geen gemakkelijke klus. Er moet een balans zijn tussen veiligheid en vrijheid. En het ingewikkelde is dat deze balans voor ieder van ons anders kan zijn. Jouw balans hoeft niet mijn balans te zijn. Doe jij jouw balkondeur op slot of niet? Heb jij je slaapkamerdeur gesloten of juist wagenwijd open?
Ik wil jullie meenemen in een situatie uit de praktijk. Want er gebeurde iets wonderbaarlijks. Dit behoeft eerst wat technische uitleg. Want de voordeur van een niet nader te noemen woning is op dit moment gesloten en deze kunnen wij (mantelzorgers, medewerkers en bewoners als ze hiermee kunnen omgaan) met onze eigen tag ofwel druppel openen. De deur kun je een seconden of 5 openen en als de deur dicht valt, valt deze direct weer in het slot. Om opnieuw de deur te openen is de tag of druppel nodig. Als we twee keer met onze druppel voor het slot zwaaien, wordt de deur ontsloten. Dit betekent dat je de deur gewoon kan openen. Doe je nogmaals twee keer een zwaaiende beweging met de druppel langs de deur, wordt de deur wederom gesloten. Dus dan gaat de deur op slot en kan niemand hem openen. Per ongeluk had iemand de deur ontsloten. De voordeur stond niet wagenwijd open, maar was dus van het slot af.
Hier kwamen de zorgmedewerkers na enige tijd pas achter. Dit was niet gepland. Ja je leest het goed: de deur van deze afdeling was van het slot gehaald. Oei! Ik hoorde het en dacht: ‘Ownee, hier krijg ik stress van! Is er iets gebeurd?’ Belangrijk om hierbij te benoemen is dat het een ongeluk was. En een ongelukje zit in een klein hoekje. We zijn tenslotte allemaal mensen. Maar goed, er werd adequaat gereageerd want collega's schoten direct in actie! Huppakee. Meteen bij het ontdekken van de ontsluiting van de voordeur werden de taken verdeeld en zijn medewerkers gaan kijken of alle bewoners aanwezig waren. Er werd met iedereen even contact gezocht. Zijn we niemand kwijt? Is er iemand in het restaurant of bij de receptie? En wat bleek? Geen van de aanwezige bewoners heeft de voordeur gebruikt of heeft de behoefte gevoeld om de woning te verlaten. Hmm, merkwaardig. Want er wordt veel gesproken over de angst dat mensen met dementie graag weg willen of naar huis willen. De wens om naar huis te gaan is logisch, want thuis is altijd het fijnste. En dat we bij het openen van de deuren al onze bewoners mogelijk van de straat moeten plukken. Dan is het best bijzonder dat er geen bewoner is vertrokken. Toen ging ik nadenken. Hmm. Maar is het wel bijzonder en raar? Want mijn collega's die werken op de woningen proberen voor iedere bewoner een zo fijn en veilig en huiselijk mogelijke situatie te creëren. Door leuke activiteiten, hoekjes, eten, muziek, drinken, voorspelbaarheid en aandacht te hebben. Is de woning dan toch veilig genoeg voor onze bewoners? Maken wij ons dan te veel zorgen over de risico's?
Deze situatie ontstond per ongeluk en dit had een mooie uitwerking en ook een fijne afloop. Gelukkig! Het zette mij en mijn collega's in ieder geval aan het denken!
Heeft u vragen? Stel ze gerust. Stuur me een DM of een persoonlijk bericht.
Tom Mouwen Sociaal agoog van Ouderenzorgorganisatie Oktober.
