Kun jij je voorstellen dat je tijdelijk zorgt voor iemand anders? Dat je ineens de zorg draagt voor een ander levend wezen? Een ander mens? Dat kan als je bijvoorbeeld in de zorg werkt, je gezin uitbreiding krijgt, een huisdier toevoegt aan jouw gezin of mantelzorger bent of wordt van een familielid. Denk jij nu: ‘Waar gaat dit over?’ Lees dan verder!

Voor onze vakantie hadden mijn partner en ik een licht geïrriteerd bericht gestuurd naar Jeugdzorg met de vraag of er intussen al wat duidelijk was. Dit was al het zoveelste berichtje vanuit ons. Zouden we niet goed zijn? Hebben ze dan geen mogelijk passende kinderen? Er is toch zoveel hulp nodig? Maar goed, we vroegen alleen of er al ontwikkelingen waren. Prompt hierop kreeg ik een mail. Pling! In mijn mailbox met de boodschap dat er een match was. Slik. Een match voor een pleegkind. Een pleegkind in ons gezin. Oei, ik kreeg het ontzettend warm. Een kop als een tomaat. En mijn systeem sloeg even af. Ik zat als gespreksleider midden in een emotioneel zwaar gesprek voor mantelzorgers die een familielid hebben met dementie. Mijn collega merkte mijn shutdown op en nam het gesprek over. Even uitblazen. Zou mijn partner ook een mail gehad hebben? Met dezelfde reactie misschien? Hoe zou hij het vinden? Hoe staan wij erin? En ik zelf? Net voor onze vakantie. Hoe snel zou het dan gaan? Mijn systeem kalmeerde en ik dacht; ‘Okay, wat voor iemand zou het zijn dan? Een meisje? Een jongen? Leeftijd? Zou die bij ons passen?’. Ik kan moeilijk opschrijven wat er toen allemaal door mijn hoofd denderde. Thuis maakte we samen de balans op. Is er nog steeds plek, ruimte en een goed gevoel? Ja we hadden nog steeds hetzelfde positieve gevoel. We gaan dit doen. Voor een kind en een gezin. Die het op dit moment even nodig hebben. Veiligheid, Voorspelbaarheid en Vertrouwen.

Wij hebben natuurlijk geen perikelen rondom een bevalling. Maar ‘houden van’ is een mooi begrip. Hoe meer de tijd vordert, hoe meer ik me dat gevoel kan voorstellen. Als pleegouder word je voorbereidt met een training gericht op opvoeden en alle lastigheden die je kan tegenkomen. Het bestaat uit ongeveer 10 modules. Het belangrijkste voor mij was en is de module over Veiligheid en Hechting. Hoe zorgen wij voor een veilige basis. Een basis om te leren, jezelf te zijn en een jong mens voor te bereiden op de toekomst. Het volgen van een dergelijk traject was leerzaam. Maar nu sta ik tot mijn knieën in de klei. Nu is het echt. Een band opbouwen gaat snel. Maar hoe zorg je dat je alle ballen in de lucht houdt? Welke regels moet ik gaan hanteren? Hoe laat gaat een knulletje van 8 jaar naar bed? Wat eet hij? Wat vindt deze jongeman lekker? En leuk om te doen? En wat juist niet? Hoe stemmen we dit in godsnaam af met alle betrokken partijen? Maar tegelijkertijd kijk je ook naar de toekomst. Wat als…? Dat kunnen we natuurlijk nog niet invullen. Misschien schrijf ik er nog vaker over.

Dus even resumé; na een intense ingroeiperiode is op 23 augustus een pleegkind in ons gezin komen wonen. Dat is dus ons nieuwtje van 1,20 meter hoog. Een jongeman van 8 jaar! Intussen zijn we al enkele weken verder en zit het nieuwtje bijna op 1,30 meter hoog met schoenen met dikke zolen. Bijna klaar om in de Barron te gaan in de Efteling!