‘Hallo Papa, Verre Vriend’
Van de week zaten we samen op de bank. Mijn partner en ik. Hij had een mooi liedje gevonden. Van BENR ‘Het geluid van Stilte’, gebaseerd op het lied Sound of Silence. Hij liet het mij horen. Al na enkele seconden herkende ik me in het liedje en hij kwam binnen. De tranen schoten meteen hoog. Ik probeerde er nog met man en macht tegen te werken, maar helaas. De sluizen open, maar zonder geluid. Toen vroeg mijn partner;’ En? Mooi?’. Hij draait zich om en ziet mijn geruisloze tranen. Daarna kwam ook het geluid. De muziek bracht me even terug. Zette deurtjes open in mijn hoofd. Even kwam ik op dat moment bij mijn gevoel. Een krachtig lied met een nog krachtigere tekst. En zeker de moeite waard om even te luisteren.
13 Augustus. Een dag om nooit te vergeten. Tja, ik kijk terug op bijna zes jaar. Zes jaar alweer. Wat vliegt de tijd. Zes jaar geleden ademde ons pap, mijn vader zijn laatste adem uit op 13 augustus. Ik was te laat in het ziekenhuis en was niet bij dit moment. Zes jaar. Het voelt als de dag van gisteren. En waarom kwam dat liedje ‘Het geluid van Stilte’ zo bij mij binnen? Het raakte een gevoelige snaar. Ook na zes jaar. Ik denk dan terug aan zijn ziek-zijn, maar ook aan vakanties, belangrijke momenten of aan wie hij was. Ook kijk ik weleens terug op mooie of belangrijke momenten die de afgelopen zes jaar zijn gepasseerd. En bedacht me toen; ‘Wat zou hij hier graag bij zijn geweest’ of ‘wat zou hij hier toch van hebben gevonden’. Deze antwoorden ga ik niet meer krijgen.
Wie was hij eigenlijk? Een politieagent in hart en nieren. Hij ambieerde vooral het werken met mensen en wilde waar het kon mensen ondersteunen. Hij kreeg bij zijn uitvaart ook een afscheid van zijn sportmaten van de boks vereniging Yoshida, maar ook van zijn collega politieagenten. Hij werd door directe collega agenten de boksring van Yoshida uitgetild en overgedragen aan de mannen waar hij veel mee had gesport of gebokst. Die hem daarna langs een volle zaal en buiten door een erehaag van collega’s hebben gedragen. Wat een eerbetoon. Pas toen werd mij duidelijk wat ons pap, mijn vader had gedaan voor de maatschappij. Ja zeker daar was het spontane applaus uit de zaal op zijn plaats.
Rouw en verlies betekent niet alleen maar verdriet, maar ook herinneringen en mooie momenten. Ik kwam er na zijn overlijden pas achter hoeveel ik op mijn vader lijk. Zowel aan de buitenkant als aan de binnenkant. Ik heb allerlei karaktereigenschappen van hem geërfd. (En uiteraard de anderen aspecten van mijn moeder)
Om ons pap heen hoorde ik meer mensen zich ineens bezighouden met levensvragen. Heb ik hier nog wel zin in? Doe ik wat ik leuk vind? Moet ik niet eens iets anders gaan doen? Of ze benoemde dat ze letterlijk met bepaalde negatief beladen activiteiten gingen stoppen. Ook dat bracht zijn verlies teweeg. Ineens denkt iedereen na over het leven wat normaal zo voorbij kabbelt. Zonde toch. Iedere dag moeten we benutten en iets positiefs aan beleven. Nou ja, iedere dag is misschien wat veel, maar toch de meeste dagen. Hij heeft mij geleerd om te waarderen wat ik heb, iets te doen voor een ander mens en ook om te doen waar ik gelukkig van word. Het verlies was natuurlijk zwaar en verdrietig, maar het heeft me ook laten inzien dat ik en mijn omgeving krachtig ben. Krachtig om zo’n heftige gebeurtenis te boven te komen. Ik ben dus flexibeler en krachtiger dan ik soms denk. Er zijn veel momenten gepasseerd dat ik even bij hem stil sta, soms lang en soms wat vluchtiger. Stiekem komt hij met regelmaat voorbij. Alsof hij een beetje in mij voortleeft. Het verlies heeft mij niet gebroken, maar heeft me eigenlijk verstevigd als persoon. Gek dat verlies dat met je kan doen. Want het is en blijft een verdrietige levenservaring. Het verlies van ons pap is niet minder erg geworden. Nee, ik ben zelf als persoon gegroeid. Ik heb mezelf ontwikkeld rondom het verlies. En soms. Soms komt het ineens binnen. En dat mag.
Tijdens het gehele proces van afscheid nemen en daarna had ik geregeld contact met een collega-counsellor die mij leerde omgaan met deze levensgebeurtenis. Iemand waar ik gewoon mijn verhaal bij kan doen. Ongecensureerd. Zonder oordeel werd er geluisterd. En samen keken wat voor mij passend was op dat moment. Soms was dat gewoon even vloeken of mopperen. En soms was dat een echte fysieke opdracht voor mij. Mijn verhaal stond hierin centraal. Ik heb allerlei handvatten geprobeerd, van een dagboek tot ademhalingsoefeningen. Ik koos de hulpmiddelen die mij hielpen. En ik ben er intussen achter dat iedereen iets anders nodig heeft. Maar rouw en verlies kan ons allemaal over komen. En vroeg of laat krijgen we er allemaal mee te maken.
Maar rouw en verlieservaringen zijn enorm persoonlijk. Ieder heeft zijn of haar eigen verhaal. Dat moet je zelf doen op de manier die bij jou past. Mocht je hulp nodig hebben? Een kennismakingsgesprek is snel gepland!
‘Pap, ik mis je, ik denk aan jou in stilte’.
Delen = lief!
Heb jij een hulpvraag nodig? Of wens je ondersteuning? Mail, app of bel me. Ik kan vragen beantwoorden, toelichten wat ik doe en uitleggen wat ik kan betekenen. Een kennismakingsgesprek is altijd gratis en vrijblijvend.
